|
Bliksem
Het weer kan zowel gunstige als schadelijke gevolgen hebben. Extremen in het weer, zoals tornado’s of orkanen en cyclonen, kunnen grote hoeveelheden energie op hun pad verbruiken en verwoestingen veroorzaken. De oppervlaktevegetatie is afhankelijk geworden van de seizoensgebondenheid van het weer en plotselinge veranderingen die slechts enkele jaren duren, kunnen een dramatisch effect hebben, zowel op de vegetatie als op de dieren die afhankelijk zijn van de groei ervan voor hun voedsel.
Het klimaat is een maat voor de langetermijntrends in het weer. Het is bekend dat verschillende factoren het klimaat beïnvloeden, waaronder oceaanstromen, albedo’s, broeikasgassen, variaties in de lichtsterkte van de zon en veranderingen in de baan van de aarde. Op basis van historische gegevens is bekend dat de aarde in het verleden drastische klimaatveranderingen heeft ondergaan, waaronder ijstijden.
Dit artikel wordt mede mogelijk gemaakt door Kunstpalm, de expert in kunstplanten.
Een tornado in het centrum van Oklahoma
Het klimaat van een regio is afhankelijk van een aantal factoren, met name de breedtegraad. Een latitudinale band van het oppervlak met soortgelijke klimatologische kenmerken vormt een klimaatgebied. Er zijn een aantal van dergelijke gebieden, variërend van het tropische klimaat op de evenaar tot het poolklimaat in de noordelijke en zuidelijke uitersten. Het weer wordt ook beïnvloed door de seizoenen, die het gevolg zijn van het feit dat de aardas ten opzichte van het baanvlak wordt gekanteld. Zo wordt op elk moment in de zomer of winter een deel van de aarde directer blootgesteld aan de zonnestralen. Deze blootstelling wisselt af naarmate de aarde in haar baan draait. Op elk moment, ongeacht het seizoen, ervaren het noordelijk en zuidelijk halfrond tegengestelde seizoenen.
Het weer is een chaotisch systeem dat gemakkelijk verandert door kleine veranderingen in de omgeving, dus nauwkeurige weersvoorspellingen zijn beperkt tot slechts enkele dagen. Over het geheel genomen gebeuren er wereldwijd twee dingen: (1) de temperatuur neemt gemiddeld toe; en (2) het regionale klimaat ondergaat merkbare veranderingen.
Water op aarde
De Iguazu watervallen op de grens tussen Brazilië en Argentinië
Hoofdartikel: Water
Water is een chemische stof die bestaat uit waterstof en zuurstof en is van vitaal belang voor alle bekende levensvormen. Bij normaal gebruik verwijst water alleen naar zijn vloeibare vorm of toestand, maar de stof heeft ook een vaste toestand, ijs en een gasvormige toestand, waterdamp of stoom. Water beslaat 71% van het aardoppervlak. Op aarde komt het vooral voor in oceanen en andere grote watermassa’s, met 1,6% van het water onder de grond in watervoerende lagen en 0,001% in de lucht als damp, wolken en neerslag. Oceanen hebben 97% van het oppervlaktewater, gletsjers en ijskappen 2,4%, en ander landoppervlaktewater zoals rivieren, meren en vijvers 0,6%. Bovendien bevindt zich een minieme hoeveelheid water van de aarde in biologische lichamen en producten.
Oceanen
Uitzicht op de Atlantische Oceaan vanuit Leblon, Rio de Janeiro.
Hoofdartikel: Oceaan
Een oceaan is een belangrijke bron van zout water en een hoofdbestanddeel van de hydrosfeer. Ongeveer 71% van het aardoppervlak (een oppervlakte van ongeveer 361 miljoen vierkante kilometer) wordt bedekt door de oceaan, een aaneengesloten waterlichaam dat gewoonlijk verdeeld is in verschillende belangrijke oceanen en kleinere zeeën. Meer dan de helft van dit gebied is meer dan 3000 meter diep. Het gemiddelde oceaanzoutgehalte is ongeveer 35 delen per duizend (ppt) (3,5%) en bijna al het zeewater heeft een zoutgehalte van 30 tot 38 ppt. Hoewel algemeen erkend als verschillende ‘afzonderlijke’ oceanen, vormen deze wateren één wereldwijde, onderling verbonden zoutwaterlichaam, vaak aangeduid als de Wereldoceaan of globale oceaan. Dit concept van een wereldwijde oceaan als een continu waterlichaam met relatief vrije uitwisseling tussen de delen is van fundamenteel belang voor de oceanografie.
De belangrijkste oceanische scheidingen worden deels bepaald door de continenten, verschillende archipels en andere criteria: deze scheidingen zijn (in afnemende volgorde van grootte) de Stille Oceaan, de Atlantische Oceaan, de Indische Oceaan, de Zuidelijke Oceaan en de Noordelijke IJszee. Kleinere delen van de oceanen worden zeeën, baaien, baaien en andere namen genoemd. Er zijn ook zoutmeren, kleinere, niet aan zee grenzende zoutwaterlichamen die niet met de Wereldoceaan verbonden zijn. Twee opmerkelijke voorbeelden van zoutmeren zijn het Aralmeer en het Grote Zoutmeer.
Meren
Mapourika Meer, Nieuw-Zeeland
Hoofdartikel: Meer
Een meer (van Latijnse lacus) is een terreinkenmerk (of fysieke eigenschap), een lichaam van vloeistof op het oppervlak van een wereld die gelokaliseerd is op de bodem van een bekken (een ander type van landvorm of terreinkenmerk; dat wil zeggen, het is niet globaal) en beweegt zich langzaam als het al beweegt. Op Aarde wordt een waterlichaam beschouwd als een meer wanneer het landinwaarts ligt, dat geen deel uitmaakt van de oceaan, groter en dieper is dan een vijver, en gevoed wordt door een rivier.[35][36][36] De enige andere wereld dan de Aarde die bekend staat om zijn meren is Titan, de grootste maan van Saturnus, die meren van ethaan heeft, die hoogstwaarschijnlijk vermengd met met methaan. Het is niet bekend of de meren van Titan worden gevoed door rivieren, hoewel het oppervlak van Titan wordt uitgesneden door talrijke rivierbeddingen. Natuurlijke meren op aarde zijn over het algemeen te vinden in bergachtige gebieden, kloofzone
|
